People who have schizophrenia often report hearing voices in their head. It is an incredibly difficult situation for patients and their families. (Image online via James Madison University).

   در حالی كه با استناد بر معیارهای جهانی گفته می‌شود كه در ایران حدود 750 هزار بیمار مبتلا به اسكیزوفرنی زندگی می‌كنند و این رقم هم در مقابل حجم سایر بیماری‌هایی كه آمار آنها 4 یا 5 رقمی است، تعداد قابل توجهی به شمار می‌رود اما برای این تعداد بیمار كه در طول سالیان زندگی خود گرفتار عود مكرر بیماری می‌شوند تقریبا هیچ حمایتی وجود ندارد. به نقل از اعتماد ؛ فقدان حمایت‌های دولت برای این بیماران در حالی است كه كشورهای پیشرفته، روش تكیه بر دوش خانواده را از سال‌های بسیار دور به فراموشی سپرده و نقش دولت را در حمایت و مراقبت به این بیماران كه آنها هم شهروندان جامعه به شمار می‌آیند پررنگ كرده‌اند. اما در ایران این بیماران نه تنها دیده نمی‌شوند بلكه ساده‌ ترین امكانات مانند درمان‌های معمول و پوشش‌های بیمه‌یی و حتی امكان اشتغال هم از آنها دریغ می‌شود و خانواده كه تنها حامی و پناه بیمار است تمام بار هزینه درمان و تنهایی و انزوا و بیكاری بیمار را بر دوش می‌كشد بدون آنكه كمترین تشویقی از سوی نهادهای دولتی كه آسوده خاطر مسوولیت‌های خود را از یاد برده‌اند دریافت كند. طیبه دهباشی‌زاده، مدیر عامل انجمن احبا، تنها انجمن و نهاد فعال برای بیماران اسكیزوفرنی در ایران در گفت‌وگو با «اعتماد» به مشكلات پیرامون این بیماران اشاره می‌كند. تعداد مبتلایان بیماری اسكیزوفرنی در ایران چقدر است و با توجه به نوع جنسیت و تفكیك استانی چگونه طبقه‌بندی می‌شوند؟ شیوع جهانی اعلام می‌كند كه یك دهم درصد هر جامعه مبتلا به اسكیزوفرنی است كه بر اساس این برآورد، باید در ایران حدود 750 هزار مبتلا داشته باشیم كه البته ممكن است تعداد بیماران بیشتر باشد. در واقع در ایران آمار رسمی از این بیماران نداریم و نمی‌توانیم داشته باشیم زیرا بخش زیادی از مبتلایان به علت فقدان آگاهی نسبت به بیماری، برای درمان مراجعه نمی‌كنند. چنانكه بسیاری از افراد ممكن است سال‌ها با یك بیمار اسكیزوفرنی زندگی كنند و به علت نشناختن بیماری، رفتارهای او را به بددلی یا بی‌منطقی نسبت دهند. گروه دیگری از بیماران هم بیماری را می‌شناسند اما بیمار بودن خود را نمی‌پذیرند. خانواده هم می‌داند كه این فرد بیمار است اما هیچگاه نمی‌تواند او را به سمت درمان هدایت كند. زیرا ماهیت این بیماری اختلال در تفكر است و بیمار، تصور می‌كند كه هذیان‌هایش واقعیت دارد و هذیان نیست. در عین حال به طور مشخص تفاوت معناداری در استان‌ها مشاهده نشده اما در هر جامعه‌یی كه آگاهی بیشتر باشد تعداد مراجعان هم بیشتر است. علاوه بر آنكه تفكیكی در جنسیت مبتلایان صورت نگرفته اما اغلب مراجعان آقایان هستند. زمان بروز بیماری چه هنگامی است و چه زمان علایم بیماری خود را نشان می‌دهد؟ continue reading / weiterlesen / ادامه مطلب